Paranoja.

Śle­pe ok­na, głuche drzwi,
mar­twe ser­ce nie chce bić.
Za­pom­niany w płucach dech,
jeszcze je­den w lus­tro gest.
Sam wiesz dob­rze jak to jest,
gdy prag­niesz nie zbudzić się.
Sen o no­cy, a w no­cy śmierć.
Za­pom­niany w mro­ku dzień.

Mamy czerwiec. Nie ma trzydziestostopniowych upałów, wypadów z przyjaciółmi, rozmów przy czekoladzie w ulubionych miejscach, spokojnych nocy ani uśmiechu na twarzy. To wszystko zniknęło. Przyjaciele też znikają. Od kilku dni bardzo źle się czuję. Ale i tak to nikogo nie obchodzi. Boli mnie głowa, serce i żołądek. Głowa od płaczu i nie przespanych nocy. To pewne. Ale skąd pieczenie w żołądku ? Realne umieranie od środka. Nie wiem co z sercem. Cały czas kuje. Jakby ktoś chciałby je ścisnąć i wyrwać.
Pierwszy raz płakałam w szkole. To tylko parę łez. Z trudem powstrzymywałam się, żeby nie wybuchnąć.
Za dużo się teraz dzieje. Za mocno to przeżywam. W dodatku jestem tchórzem. Nie potrafię się zabić. Nie potrafię nic ze sobą zrobić. Boję się poprosić kogokolwiek o pomoc. Poza tym nie ma Bloody. Nie wiem co się z nią dzieje. Nie wiem czy żyje, czy nie ma dostępu do internetu. Tak długo jej nie ma. Tak cholernie ją kocham. Tak cholernie tęsknię..

Nienawidzę mojego życia.
Chcę umrzeć.