Do­piero późną nocą, przy szczel­nie zasłoniętych ok­nach gry­ziemy z bólu ręce, umiera­my z miłości.

Połowa wakacji za nami. Nie czuję ich. Nawet nie zauważyłam, kiedy to minęło. Nie robiłam nic szczególnego. Codziennie sypiam do 10. Czytam książki, piszę opowiadania, bloga, siedzę na fp no i ..piszę z ludźmi, których bardzo potrzebuję. Niestety są bardzo daleko. Nie mogę ich przytulić. Jestem ograniczona. Możemy powiedzieć sobie tylko `kocham cię` i nic więcej. Chociaż to dla mnie bardzo wiele znaczy. Potem może gdzieś wyjdę. Wracam do domu i znów to samo. Pieprzona rutyna. Męczy mnie. Niedługo chyba pojadę do Sandry. Moja miłość. Jest taka kochana.. Nie wiem co bym bez niej zrobiła. Hah, cholernie źle się czuję. Zamiast pójść spać, płaczę, piję energetyka i zmieniam durny profil na zapytaj. Może powinnam stamtąd odejść? Nie wiem. Nic nie wiem. Boli mnie to wszystko. Mam ochotę się pociąć, zrobić wielką krzywdę. No bo czemu nie? Dziewczyny wyjechały do Niemiec. Zostaję praktycznie sama. Może powinnam odciąć się od internetu? Może, może, może. Beznadzieja. Niby jest lepiej, ale i tak chcę zniknąć. Nie chcę już cierpieć, płakać po nocach i myśleć o tym, jak popełnić samobójstwo. Nie mam gdzie szukać pomocy. Może na nią nie zasługuję? Może. W dodatku mam jakieś schizy. Boję się. Muszę zapalać wszystkie światła po kolei, gdy idę do łazienki czy kuchni. Widzę ją. Taka przerażająca dziewczynka. Chce mnie udusić. Wiem, że jej nie ma. To moja wyobraźnia. Ale się boję. Mam schizofrenię? Oh, serio? I co jeszcze? Może frytki do tego? Nie, nie, nie. To mnie przerasta. Mam tyle tych zaburzeń psychicznych, że nie da się ich znieść. Niszczą mnie. Okej, już się wyżaliłam. To moje życie od paru miesięcy. Jestem cholernie krucha. Nie wiem co dalej. Wieczne cierpienie. Nic więcej. Już mi chyba lepiej. Przestałam płakać. Do następnego.