Ciche cierpienie.

Znowu ukryła łzy w uśmiechu cieniu,

Jak co dzień schowała ból w cichym głosu brzmieniu,

Ponownie grała, że bólu nie czuje,

Bo zwyczajnie nie chciała, by świat wiedział, jak bardzo go oszukuje.

Po raz kolejny temat zwinnie zmieniła,

A swoje cierpienie zakłamanym uśmiechem zakryła.

Tej nocy długo szlochała,

Bo tak cholernie boli, że przyjaciół znów okłamała.

Następnego ranka fałszywy uśmiech ponownie przylgnie do jej twarzy,

A rozbawiona nuta jej głos zabarwi.

Kolejny dzień przeżyje kłamiąc i udając,

Żeby w ciszy cierpieć, świata swoim istnieniem nie obarczając.