Pistolet.

Z ogromnym hukiem mknie ciężki ołów,
Śląc dusze do królestwa aniołów.
Niepozorny ze stali morderca.
Dziurawi mózgi, przebija serca.
Karmi się krwią, cierpieniem i żalem
Patron to sierot, wdów jest i kalek.
Rozrywa tkanki i kości kruszy,
Oddziela siłą ciało od duszy.
Oczy zamyka, ucisza usta
Gdzie się odezwie, zostaje pustka.
Uczciwym jednak jest on zbrodniarzem,
Bogatych, biednych tak samo karze.
Cierpienie niesie, ulgę w cierpieniu
Sam decyduje o przeznaczeniu.

Gdybym miała pistolet, to bym się zastrzeliła.
Dokładnie to sobie wyobraziłam.
Biorę pistolet w dłoń,
Celuję prosto w skroń.
Miło by mi się nie żyło.
Oni mówią żadna krzywda nie jest tego warta.
Ja nic nie mówię. Leżę sobie martwa.

Ja nic nie wiem,
nie jem,
nie piję,
nie żyję.

Nie ma na to leku.
Tak jak ja, nie mam pistoletu.

Karolina, Ola.. Wybaczcie mi. Przepraszam.
Nie mówcie już kocham. Nie zasługuję na to słowo. Ani na miano przyjaciela. Krzywdzę Was. Jestem nikim.